Piątek:
Dzień wyjazdu. Celem na dziś są Huwniki. Ruszam skoro świt i dzięki temu mam czas na pokręcenie się przy wschodniej granicy. W okolicach Przemyśla docieram do Bolestraszyc, gdzie znajduje się arboretum. Symboliczny bilecik i już mogę cieszyć się okazami flory i fauny.
Po południu, jako pierwszy docieram do wujasa. Przesympatyczna rodzinka wita mnie bardzo serdecznie. Gospodarze przygotowują jedzenie a ich synek wypatruje kolejnych trampkowców.
Rozpoczynamy biesiadę
a w między czasie docierają ostatni uczestnicy wyprawy.
sobota:
Po śniadaniu wspólne zdjęcie i rura! Ukraina tuż, tuż
.
Za granicą tankujemy pod korki i chłodzimy się lodami.
Jedziemy na Iwano-Frankiwsk. Po kilkudziesięciu kilometrach zerkam w lusterko i widzę, że brakuje części grupy. Okazało się, że poluzowały się śruby w przednim zacisku w afryce Pawła. Szybka naprawa i ruszamy dalej.
Gdzieś w trasie.
Około szesnastej mijamy Kołomyję i docieramy na miejsce. No tak, ale czasu polskiego, zatem jesteśmy godzinę w plecy i nie będzie przez to zbyt dużo czasu na odpoczynek przed czekającym nas jeszcze dzisiaj rajdem terenowym. Ekipa z Ukrainy jest już w komplecie. Przywitania, żarty, rozbijanie namiotów. Organizatorzy instruują wszystkich o czekających zadaniach i niespodziankach terenu. Wgrywam tracka i jedziemy!
Jednym z pierwszych zadań było przekroczenie rzeki - brodem lub po wiszącej kładce. Wybrałem kładkę. Wąsko ale da radę. Po obu stronach stalowe liny zamiast poręczy i siatka asekuracyjna. Wjeżdżam powoli - jest dobrze! Zatem trochę szybciej, jeszcze szybciej...... nagle...o ja p.....e! Co się dzieje? Kładka faluje w poprzek powodując, że mimo kierownicy skręconej prosto motocykl wali ostro w lewo! Hamulce, siatka, uff... ach te częstotliwości rezonansowe... no to teraz znacznie wolniej... przejechałem!
Po chwili przejeżdża reszta kompanii. Po kilku minutach podjeżdżamy pod pierwszy punkt orientacyjny.
W dole Kołomyja.
Jedną z niespodzianek było samodzielne wyszukanie drogi przez las porastający okoliczne góry. Wąskie i kręte dróżki, śliski teren i stromizny nie ułatwiały zadania... ale przecież po to również tu przyjechaliśmy. W końcu spotykamy się przy kapliczce, będącej kolejnym punktem na naszej trasie.
Przeprawa przez las zajęła dużo czasu, więc skracamy trasę i kierujemy się do naszej bazy.
Wieczorną biesiadę urozmaicają strzały ze średniowiecznej armaty oraz pokaz tańca płonącymi - kaganki na łańcuchach - wykonanego przez jednego z uczestników rajdu. Coś pięknego! Żal kłaść się spać, ale zdrowy rozsądek zmusza mnie do trzech godzin snu.
niedziela:
06:00 - poranna mgła spowija namioty, co nieliczni zdążyli już wstać. Około ósmej mamy wyruszyć w drogę. Віталій, kucharz i uczestnik rajdu przygotowuje pyszne śniadanie. Po śniadaniu pakujemy zbędne rzeczy na busa, grupowe zdjęcie i rura!
Пнівський замок. Chwila na odpoczynek i pamiątkowe fotki.
Zajeżdżamy w końcu nad urokliwy, mały wodospad.
Stroma droga wspina się przez las. Grupa rozciąga się i każdy jedzie swoim tempem. Spotykamy się na górze. Widoki są wspaniałe!
Docieramy do kolejnych wodospadów, by następnie ruszyć korytem strumienia i rzeki! Rewelacja! Banany nie schodzą nam z twarzy.
Pod koniec trasy w korycie rzeki jednemu z kolegów urywa się linka sprzęgła. Na szczęście miałem zestaw naprawczy, więc po kilku minutach ruszyliśmy dalej.
Za jakiś czas dołączamy do głównej grupy, która zatrzymała się pod wioskowym sklepem, robimy zakupy i jedziemy do jednego z monastyrów.
Pomału trasa prowadzi nas do turbazy. W drodze czeka na nas bus, który nie jest w stanie podjechać pod miejsce noclegu. Kto chce bierze klamoty i obładowani ruszamy na ostatni dzisiejszy odcinek.
Dojazd do turbazy prowadzi po kamiennej drodze, która pnie się w górę kręcąc raz w lewo, raz w prawo. Po kilku kilometrach staje się jasne, że zwykłe osobówki nie mają szans podjechać w tym terenie - głębokie bruzdy, kamienie i stromizny - musi być ciekawie gdy leje kilka dni
. Nasze motorki nie mają absolutnie żadnych problemów. Co chwilę przepuszczamy Ziły i jakieś mniejsze pojazdy zjeżdżające z góry. Na tym odcinku stanowią one główny trzon komunikacyjny.Na górze okazuje się, że Paweł ma flaka z tyłu. Operacja przełożona zostaje do czasu rozkulbaczenia osiołków i rozlokowania ekipy w pokojach. Podczas wymiany dętki, jeden z ukraińskich kolegów demonstruje działanie zmyślnego przyrządu do wpychania zdjętej opony z powrotem na obręcz. Niestety, fotek nie zrobiłem. Po kolacji - mniam, mniam
- część chłopaków planuje trasę powrotną do Polski. Cóż robić? Urlop się kończy.
. A jest co podziwiać 
!
! Na zboczach pasą się owce i kozy, których pilnują przerośnięte białe pieski 
. Zjeżdżamy ze szczytów do turbazy, zabieramy rzeczy i wracamy do asfaltu. Heniu ma wciąż rzeczy w busie na dole, więc jedziemy je odebrać. Żegnamy się serdecznie z ukraińskimi kolegami i z żalem obieramy kurs na zachód.
. 
!
: