[uf. Zakończyłem wgrywanie do nas zdjęć. Wgranie tu mi zajęło kilka godzin dłubania. Na FB - 30 min]
Mój pierwszy dzień w Astanie (sorry za skakanie po kalendarzu ale pisze w biegu) wyglądał tak:
W sumie to nie taki drugi, bo jeszcze pierwszy, W samolocie. Ale drugi email i mówiący w zasadzie o drugim dniu. Poza tym, że mówi nieco o pierwszy. Dobra - zostawmy te niuanse…
Lot był wysoki i szybki. Dali jedzenie - jak zwykle niedobre (odgrzewane w mikrofali z mnóstwem chemii które powoduje, że brzuch jest pełny po zjedzeniu zaledwie kilku kęsów; dziwne ciastka, chemiczne bułki). Sztuką jest to zjeść na malutkim stoliczku, nie zgubić niczego i się nie upaprać. Udało mi się. Stanowczo wolę pociągi. Można kupić smaczniejsze jedzenie. A w tym rejonie świata zupełnie jest to lepsze, bo na stacjach wiele kobiet (tzw. babcie - babuszki: starsze panie dorabiające sobie do emerytur) sprzedaje ciepłe, domowe, lokalne jedzenie w słoikach. Jeżeli pojadę koleją (wolniejszą) to znów je spotkam. Na szczęście profilaktycznie wziąłem ze sobą mój podróżny widelec i mam jak jeść. A jedzenie sprzedaje się w słoikach, więc nie trzeba mieć naczyń.
Leciałem na wschód więc nocy prawie nie było. Po 2 godzinach słabego snu zaczęliśmy lądować w Astanie. Lotnisko małe - pewnie takie, jak nasze Okęcie. Dwa pasy do odbioru bagażu co pokazuje, że niewiele samolotów na raz tam ląduje.
Klops - zjadłem na śniadanie! A to było tak.
Po wyjściu z lotniska czekał na mnie taksówkarz z moim imieniem. Tak, jak było umówione. Poszedłem wymienić pieniądze (i zaczęliśmy jechać do miasta. Miasto w nocy wygląda jak Las Vegas. Ale dopiero wybudowane i bez neonów. I bez tłumów, kasyn itp. Wielgachne budynki. Wszędzie ciemno. Ciągną się w nieskończoność. Ulice szerokie na 3 - 4 pasy w jedną stronę. Policja na drogach.
W samochodzie nie umiałem się dogadać z kierowcą co dalej robimy. Ja pisałem to człowieka, który wynajmuje mi mieszkanie (i załatwił kierowcę), że dopłacę za kolejny dzień (zwykle można przyjechać do takich "hoteli" po południu, a ja byłem przed 5 rano) i chcę od razu przyjechać. Ale mój kierowca coś inaczej zeznawał.
Nie mogliśmy dogadać szczegółów bo on nie znał angielskiego, a mój rosyjski jest słaby (skończyłem się go uczyć po trzech zaledwie klasach i to jakieś 26 lat temu!). I tu wkroczyła technika. Znacie google tłumacz? No to jest w wydaniu mówionym! On gadał do komórki po rosyjsku (ja rozumiałem może połowę) a potem komórka gadała do mnie po angielsku (dokładając drugą połowę). Potem ja odpowiadałem komórce po angielsku i ona gadała dalej po rosyjsku. Dogadaliśmy się na tyle, że zawiezie mnie do restauracji otwartej całą dobę z dostępem do internetu. Gdy dojechaliśmy na miejsce dał mi kartę SIM z kazachskim numerem telefonu, powiedział, że właściciel mieszkania zadzwoni do mnie około 9 rano i da mi klucze do mieszkania, wziął ode mnie pieniądze i pojechał. Z tymi pieniędzmi to mnie zdziwiło, bo miałem mu nic nie płacić według mojego gospodarza, ale trudno. Nie chciałem być niegrzeczny. Miałem się dowiedzieć za kilka godzin, czy słusznie zrobiłem. Nie był to koniec niespodzianek. Kiedy pojechał próbowałem połączyć się z internetem - nie udało mi się. Okazało się, że w restauracji, w której miał być interenet…. nie ma go
Wschód
Spokojnie zniosłem ten klimat z uśmiechem na ustach. Z tego co zrozumiałem na odchodnym, to jestem niedaleko biura tego człowieka, do którego należy apartament.
Uśmiech mi nieco zbladł gdy wgryzłem się w śniadanie. Knajpa okazała się samoobsługowa. Nakłada się jedzenie na tackę i płaci się przy kasie. Tak zrobiłem wkładając rzeczy, o których tylko wiedziałem, że są warzywami (kapusta kiszona) i mięsami z jajkiem. Kiełbasa była tak różna od naszej, że zagryzałem ją jajkiem "bo nie chciała mi wejść". Jajko się skończyło, to zagryzałem kapustą
Znów uśmiech mi wrócił - wschód
Jest wiele innych dań. Co znów wschodnie - pojawiają się pierogi. WIelkie placki z zapiekanym czymś w środku.
Herbatę zamówiłem sobie w czajniczku choć proponowali w kubku.Jest smaczniejsza. A może to po prostu placebo.
Knajpa wyglądała też zjawiskowo. Urządzona w stylu wiejskim. Mnóstwo sztucznych kwiatów, słoneczników. Po środku sztuczne drzewo, wodospadzik, na ścianach sielsko - wiejskie malunki. Biesiadowali ze mną sami młodzi ludzie. Nie wiem, dlaczego tak wcześnie byli na nogach. Albo wcześnie wstali, albo kończyli imprezy i przyszli tu jeść. Nikt nie był pijany. Obsługa sprzątała lokal szykując go na poranny ruch. Dwóch młodych kierowników nic nie robiło poza pokazywaniem palcem co młode kobiety - ubrane w stroje ludowe - mają sprzątać. Znów wschód - mężczyzna rządzi. Potrafili stać nad plamą na ziemi i patrzeć z bliska jak kobieta sprząta. Dziwne i trudne to, ale zawsze należy akceptować miejscowe zwyczaje. To ja tam jestem gościem. Podkreślić należy, że nie byli dla nich źli. Po prostu surowi. Rzuciło mi się w oczy, że wszyscy wyglądają na wypoczętych. Kolejną rzeczą która rzuca się w oczy, że wszyscy są elegancko i z gustem ubrani. Nawet nastolatkowie.
Zjadłszy śniadanie , zapiwszy herbatą (kawy niestety tak wcześnie nie mieli) zabrałem się za kartę sim. Włożyłem do telefonu i czekałem z nadzieją, czy zadziała. To było strasznie ważne, bo na ten numer miał dzwonić mój gospodarz za kilka godzin. Uf! Działa. Miał być na niej internet. Był… przez kilka sekund. Wyglądało na to, że przekroczyłem bezpłatny limit i pozostałem bez internetu. A może i bez telefonów. Trzeba było doładować. I tu mój wielki sukces. Znalazłem bezpłatną stronę internetową (działała bez doładowania) i doładowałem sobie sam! Zrozumiałem na tyle, że przeprowadziłem płatność kartą! Zrozumiałem co i gdzie mam wpisać. I wygląda na to, że się udało. W każdym razie nie korzystałem z internetu nie ryzykując, że coś napsuję i nie dodzwoni się gospodarz.
Po jedzonku, piciu, kartach byłem gotów do zasiąścia z komputerem. Tu mnie czekał kolejny test. Z braku czasu i głowy nie sprawdziłem, czy mają takie same wtyczki. Jeżlei byłyby inne wtyczki to miałbym przez kilka godzin klops. Nie miał nic do roboty a potem musiał szukać w niedzielę sklepu, który takową mi sprzeda. Test wypadł pozytywnie - mają dobra wtyczki. Takie jak u nas. Komputer działa. Mam co robić. Zaczynam więc pisać te słowa. Mam 5 godzin do otwarcia biura właściela apartamentu. Różnica czasu to 4 godziny. Uciekły mi w ten sposób 4 godziny nocy.
Źle znoszę jet leg. mój organizm czuje, że powinien spać. Że jest noc. A gdy umysł patrzy na zegarek to wie, że jest świt. Trzeba kilku dni na przyzwyczajenie. Są przynajmniej dwie metody na przyzwyczajenie się. Jedna "bolesna" i szybka, a druga "przyjemna", ale długa i na dłuższą metę nieprzyjemna. Pierwsza to zmusić się do życia w godzinach, jak wszyscy dookoła. To nic, że spałem ledwie 2 godziny w samolocie. Że mój organizm chce spać. Nie iść spać po przyjściu do domu, jeżeli jest dzień. Wytrzymać do nocy (wtedy to prawie dwa dni bez spania) i następnego ranka już jest nieco lepiej. Druga metoda to drzemki w ciągu dnia, aby "dało się żyć". Problem jest jednak taki, że wtedy człowiek czasem budzi się w środku nocy (bo u nas to np. dzień) i nie może spać. Nauczyłem się pierwszej i teraz ją stosuję. Ale nie jest łatwo bo np. o 9:00 już się nosem o stół podpieram.
Mapy i przewodniki. Szukałem i nie znalazłem w Polsce przewodników po Kazachstanie. Nie miałem map miast, które zamierzałem odwiedzić. Pojechałem nawet do największej biblioteki wypożyczającej przewodniki z całego świata i nie mieli ani jednego. A ich zbiory są ogromne. Zbierają od kilkudziesięciu lat przewodniki i mapy. Ale mając internet można wyszukać podstawowe przewodniki i mapy za darmo. Można zwiedzać bez kosztu zakupu przewodnika (a płacąc jedynie za internet).
Im dłużej siedzę w knajpie tym więcej wschodu sobie przypominam. Toalety. Koedukacyjne. Nie ma muszli klozetowych ale "dziura w ziemi". Nie jest to oczywiście taka zupełna dziura, bo jest ceramika, jest spuszczanie wody. Po prostu inaczej. Kolejna rzecz to stan umysłu. Tutaj się czeka. Czas płynie. Nie popędza się go tak, jak w Ameryce (busy, busy, busy!!!). Przykłady. Czekam od 5 rano do 9 na otwarcie biura. Właśnie odczytuję email z wczoraj (po opłaceniu internetu spływają do mnie emaile) od właściciela apartamentu, że zaprasza między 12 a 14. Oznacza to, że spędzam w knajpie 4 godziny i dowiaduję się, że minimum 3 do 5 dalszych trzeba czekać. Tutaj to normalne. Jeżeli ktoś się tym frustruje, nie umie się z tym pogodzić, więcej nawet: poczuć tego we krwi to nie ma szans doświadczyć wschodu. I nie jest to "maniana" jak na południu Europy. To nie indyjskie lekkoduchostwo. To po prostu czekanie.
W emailu od właściciela apartamentu dostaję potwierdzenie, że miałem nie płacić kierowcy taksówki oraz, że to bardzo łebski facet (czyli zmyślny, zaradny i pewnie w domysle: nie kombinujący), który ma po mnie wrócić. Jak widać - wszystko inaczej kierowca taksówki mi przedstawił zanim znikł z kasą
Zadzwoniłem do właściciela apartamentu. On mnie zapytał: a gdzie Ty jesteś? To ja mu mówię: nie wiem
To wyjdź i przeczytaj… Łatwo powiedzieć… Pisane innym alfabetem (cyrilicą) i do tego kazachski się różni od rosyjskiego. Udało mi się coś tam wydukać i powiedział, że wie i pokierował mnie na zwiedzanie. Bardzo mi to na rękę bo już nie siedziałem w knajpie i zacząłem być w Kazachstanie.
Poszedłem zwiedzać wielką wieżę widokową. Wspaniały widok na miasto. W trakcie zwiedzania zaczepili mnie prawnicy z wielkiej międzynarodowej firmy, która ma biura również w Ałmaty - Kazachstanie. Zaprosili mnie na dalsze zwiedzanie (pokazywali gościom ze Szwajcarii miasto). Z żalem musiałem odmówić bo czekałem przed tą wieżą na moich gospodarzy, aby zaprowadzili mnie do apartamentu.
Pod wierzą widokową byłem umówiony o 12:30. O 12:40 dzwoniłem do właścieila, że jego podopiecznej, która ma mnie zaprowadzić do domu nie ma. Po chwili dzwoni ona. Okazuje się, że prawie w ogóle nie zna angielskiego, A spraw mamy kilka do załatwienia. Moje doładowanie telefonu przepadło. Przestały mi się wysyłać SMS. Internet nie działał dobrze. Potrzebowałem pomocy z jej strony i informacji ile mam minut i internetu do wykorzystania. Potrzebowałem informacji o zakupie biletów na pociąg.
NIe mówiąca po angielsku dziewczyna dogadała się z mówiącym po angielsku i prawie w ogóle po rosyjsju chłopakiem. 2 godziny (wschód - cierpliwość czekania) wisiała na telefonie i załatwiła mi wychodzenie SMS i internet (odzyskania kasy już się nie udało). A gdy usłuszała dworzec to pokazała, że 15 min od domu są kasy, wktórych co prawda z prowizją, ale sprzedadzą mi bilet. Uf! Mam bilet. Wyruszam jutro o 19:00. Dowiaduję się również ważnej rzeczy, że mam być na dworcu dwie godziny wcześniej (wschód - czekamy, cierpliwość). * Na miejscu się okazało, że zupełnie niepotrzebnie.
Maszeruję dalej zwiedzać miasto. Odwiedzam meczet, operę (niestety zamknięta a w środku podobno cudna), domy towarowe, fontanny. Zchodze do McDonalda i widzę, że tu ludzie żyją wolniej. Nawet pracownicy Donalda spokomoe pa=omagają klientom wyniść zamówienie.
Zasięgnąłem języka, że pociąg zatrzymuje się tylko trzy razy, w nocy, na krótko i nie ma już babuszek. Jest to ekspresowy pociąg o podwyższonym standardzie. Wziąłem luksuwwy przedział - dwa łóżka zamiast 6. I ma drzwi!
Dobrej nocki!
***
A teraz wracamy do Ałamty, gdzie jestem teraz:
Ałmaty pochodzi od jabłek. Są z nich bardzo dumni. Twierdzą, że wszystkie jabłka pochodzą z tego prastaergo kazachskiego szczepu. Paradoks socjalizmu: nie ma jabłoni. Zostały wycięte.
Scenka rodzajowa na którą trzeba byc gotowym na miejscu i się nie wściekać:
Znajoma z Ałmaty dzwoni przy mnie do firmy taksówkowej (moje luźne tłumaczenie):
- Cześć dziewczynko! Mam tu gościa z zagranicy, który mówi po angielsku. Czy Wy tam mówicie po angielsku? - pyta ona. - A! To świetnie. Będzie do Was dzwonił! -
Po pewnym czasie dzwonię.
Dialog:
- Hey! Do you speak English? -
- No! - odpowiada rejestratorka.
- Okey! - mówię ja - I would like a taxi ... (podaję adres). Po chwili dostaję SMS z przyjęciem zamówienia. SMS po kazachsku….
Po chwili dzwoni kierowca domówić szczegóły:
- XYZ (strasznie dużo słów po rosyjsku krzyczanych do słuchawki)!!!! - kierowca. Pewnie przyjechał pod inny adres...
- Do you speak English? - mówię ja
- No! - odpowiada on
- I am ... (podaję adres)
Finał: taxi przyjeżdża.
***
mirkoslawski pisze:Wojtas - świetne fotki (o dziwo - chyba zmieniłeś fona
)
A dziękuję uprzejmie! Tak, zmieniłem, ale te cykane Kodakiem. Ale wiesz - to kierownik motocykla, a nie motocykl… znaczy się człowiek stojący za obiektywem jest kluczowy! A ten człowiek uczył się od pewnego kierownika BMW!
mirkoslawski pisze:
Genialny opis - bardzo wciąga i przenosi wprost na kazachską ziemię...chłodzisz już wódę? Zaraz będę u Ciebie
No właśnie - gdzie Ty jesteś? Gdzieś pewnie znów mi uciekłeś w offie a ja skręciłem na innym skrzyżowaniu. Jakby co to spotkajmy się dziś w kanjpie Veranda. O 12:30 miejscowego czasu (8:30 u Ciebie). Budź się szybko i zajeżdżaj!
Wódę już wypiłem. Ale kupię kolejną
Qter pisze:Berek! Astana wygląda imponująco. Czy jest to miasto jedno z wielu za pewne w którymś mógłbyś zamieszkać na stałe? Pzdr Qter
A wiesz, że nie? Mógłbym pomieszkać. Ale ja źle się czuję poza domem. I nie tylko chodzi mi o mury, czy moje dzieci. Ale o to, że ja kocham miejsce, z którego pochodzę. Ja "tam" się wychowałem i nie jest mi łatwo opuszczać. Zawsze źle się czuję na lotnisku w Warszawie. Na miejscu zawsze czuję się dobrze, ale odliczam dni do powrotu. Mogę wyjechać na długo, ale - jak to mówią: dom jest tam, gdzie jest serce. A moje serce jest w Warszawie.
Były: Transalp 600, Super Tenere XTZ 750, Suzuki DR 650 SE. Jest: PamEla Anderson St1300 PanEuropean
***
Enduro się kulom nie kłania.
